Kolano skoczka to potoczna nazwa zapalenia więzadła właściwego rzepki – struktury, która łączy rzepkę z kością piszczelową i dzięki temu umożliwia prostowanie stawu kolanowego, bieganie czy skakanie. Kontuzja ta dotyka najczęściej sportowców i ludzi bardzo aktywnych, którzy wykonują dużą ilość wyskoków oraz lądowań. Dlatego narażeni są na nią przede wszystkim siatkarze, koszykarze czy biegacze.


Kolano skoczka – przyczyny

Rzepka to kość, która znajduje się w centralnej części stawu kolanowego, połączona jest z kością piszczelową więzadłem właściwym. Przeciążenia czy mikrourazy w obrębie stawu rzepkowo-udowego mogą prowadzić również do entezopatii czyli zmian zapalno-zwyrodnieniowych w obrębie więzadła rzepki, co może w skrajnych przypadkach prowadzić nawet do zerwania.
Dolegliwość ta zazwyczaj dotyka osób, które intensywnie uprawiają sport - jest to jeden z najczęstszych czynników ryzyka. Kolano skoczka jest zwykle skutkiem intensywnego i powtarzalnego naciągania więzadła rzepki czyli napinania mięśnia czworogłowego oraz prostowania i zginania stawu kolanowego (skakanie, lądowanie i bieganie czyli dynamiczne odbijanie się od ziemi i opadanie na nią). Do powstania kolana skoczka mogą prowadzić także:
  • zaburzenia anatomii rzepki,
  • duże obciążenie i częstotliwość treningów,
  • zbyt twarde podłoże podczas uprawiania sportu,
  • inne stany zapalne w obrębie kolana,
  • osłabiony mięsień czworogłowy uda,
  • zbyt duża masa ciała w stosunku do uprawianej dyscypliny.


Kolano skoczka – objawy

Do głównych objawów schorzenia zaliczamy ból w przedniej części stawu kolanowego oraz obrzęk w obrębie więzadła rzepki. W początkowym stadium kontuzji ból może pojawiać się tylko podczas treningu. Wraz z rozwojem uszkodzenia będzie się nasilał i występował stale – przy każdej czynności fizycznej. Do innych objawów kolana skoczka zalicza się m.in.:
  • poszerzenie zarysu więzadła i rzepki,
  • sztywność stawu kolanowego,
  • osłabienie i stopniowy zanik mięśni uda,
  • uczucie braku stabilności kolana.
W zależności od stopnia zaawansowania kontuzji, wyróżniamy cztery fazy nasilenia bólu:
  • I faza – ból następuje po aktywności fizycznej,
  • II faza – ból pojawia się podczas rozgrzewki i następnie po zakończeniu treningu,
  • III faza – ból odczuwalny w czasie gry,
  • IV faza – ból występuje stale, w fazie tej może dojść do naderwania bądź zerwania więzadła rzepki.
Konsultacja ortopedyczna jest niezbędna od samego początku odczuwania dolegliwości. Zwlekanie z wizytą może prowadzić do szybkiego rozwoju choroby, a co za tym idzie poważnych konsekwencji.


Kolano skoczka – diagnozowanie i leczenie

Diagnostyka uszkodzenia więzadła właściwego rzepki obejmuje wywiad lekarski, badanie fizykalne oraz badania obrazowe, takie jak USG. Rezonans magnetyczny jest wykonywany niezwykle rzadko. Dzięki nim specjalista będzie mógł postawić diagnozę oraz określić rozległość zmian w strukturze kolana.
Leczenie tej dolegliwości polega przede wszystkim na:
  • zaniechaniu czynności, które prowadzą do dalszego obciążania więzadła,
  • odpoczynku,
  • stosowaniu zimnych okładów w miejscu bólu,
  • założeniu opaski bądź ortezy odciążającej więzadło rzepki,
  • zażywaniu leków przeciwzapalnych,
  • rehabilitacji - terapii manualnej, fali uderzeniowej, relaksacji więzadła rzepki.
Kiedy początkowe objawy ustąpią, zaleca się ćwiczenia rozciągające i stabilizujące staw kolanowy.
Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych rezultatów możemy zastosować metody biologiczne, np: PRP (osocze bogatopłytkowe) bądź terapię Orthokin. Jeżeli doszło do całkowitego zerwania więzadła, pacjent wymaga operacji, jednak sytuacja ta zdarza się na szczęście niezwykle rzadko.


Kolano skoczka – zapobieganie

W przypadku tej kontuzji odpowiednia profilaktyka zdecydowanie minimalizuje ryzyko jej wystąpienia. Jeśli chcesz zapobiec tej dolegliwości, warto m.in.:
  • dobrać obuwie odpowiednie do trenowanej dyscypliny sportu,
  • wzmacniać mięsień czworogłowy,
  • regularnie odpoczywać,
  • dokładnie rozgrzewać ciało przed wysiłkiem,
  • dobrać obciążenia treningowe do swoich możliwości.